مجید شعبانی

مجید شعبانی

ملیت	ایرانی
تاریخ تولد	۱۳۵۰ ‏(۵۳–۵۴ سال)
محل تولد	تهران
محل زندگی	تهران
پیشه	مداح
تحصیلات	فوق دیپلم علوم سیاسی

مجید شعبانی (زادۀ ۱۳۵۰ در تهران) مداح اهل‌بیت(ع) است. وی از ۹ سالگی فعالیت مداحی را شروع کرده است.

آغاز فعالیت حرفه‌ای

وی از ۹ سالگی مداحی می کرد و مداحی را زیر نظر استاد مرحوم نادعلی کربلائی شروع کرد و بعدها به کسب تجربه پرداخت.

شعبانی درباره تعریف مداحی ضمن اشاره به بعد هنری و استفاده از دستگاه‌های موسیقی چنین گفته است:

ما از قدیم مداح را شخصی می دانستیم که روضه خوان اهل بیت است و به این نیت هم وارد این دستگاه شدیم که روضه خوان حضرت سید الشهدا(ع) باشیم. اما احساس من اینست که امروز فضای مداحی در کشور ما متفاوت شده. اصل مداحی بنظر من اینست که در عین حال جنبه های هنری مانند اصوات و دستگاه های موسیقی هم دارد که بیشتر در مداحی های سنتی رعایت می شود و در مداحی نوین چندان روی این موضوع کار نشده و افراد با هر ملودی و آهنگی می خوانند یا به اصطلاح مداحی می کنند. من سراغ دارم افرادی را که نمی توانند حدیث کساء یا زیارت عاشورا را قرائت کنند اما در مداحی بسیار معروف و مشهور هستند. تعریف من از مداحی طبق آنچه از پدرم آموختم نوکری اهل بیت است. نگاه من به مداحی هم یک نگاه ارزشی است یعنی یک خادم بی قید و شرط در دستگاه اهل بیت به ویژه برای حضرت سید الشهدا(ع).

شعبانی درباره آفت مداحی نیز چنین می‌گوید:

امروز بزرگترین مشکل ما در این عرصه عدم تزکیه و تهذیب نفس است. بزرگتری نیست که راه و بیراه را نشان بدهد. در وادی مداحی اگر استاد بالا سرت نباشد، زود خراب می شوی. چون مردم اطرافت را می گیرند همه التماس دعا می گویند و ... در حالی که خود مداح نماز واجبش را نمی خواند. پیش از این برای نقل حدیث از بزرگان اجازه می گرفتند. حتی زمانی مداحی که می خواست مناجات بخواند باید اجازه می گرفت. اما امروز در برخی مجالس و محافل مسایل و روضه هایی مطرح می شود که نوعا در مقاتل مشهور بیان نشده است.

نماهنگ خانه امن حاج مجید شعبانی

گفتاورد

به نظر من با تحقق انقلاب اسلامی و فضاهای پس از انقلاب و بخصوص فرهنگ ایثار و شهادت، مداحی باید مسیری بسیار قویتر از این را طی می کرد. اما متاسفانه این گونه نشد و امروز این وادی سیر قهقرایی را طی می کند. من دوست دارم که این وادی خیلی بیشتر از این رشد کند. امروز ما امثال مرحوم ناظم، مرحوم ذوالفقاری یا در عصر حاضر حاج محمد علامه که رد اشک بر روی صورتش مشخص بود را نداریم و نمی بینیم. یا امثال حاج حسن گودرزی که فقط بیش از سه چهار هزار جوان در مراسم تشییع جنازه ایشان شرکت کردند و بچه رزمنده هایی مثل مرحوم مجید سیب سرخی، علی پور رحیم، مجید کربلایی و مجید همتی از شاگردان ایشان بودند و با فرهنگ روضه ایشان بزرگ شدند. حاج حسین گودرزی که پسرش نقل می کند که من در چهل سالی که در خدمت این پدر بودم به یاد ندارم که نماز شب، زیارت عاشورا با صد سلام و صد لعن و دعای علقمه هر روز ایشان ترک شود. این مداح با این خصوصیات است که وقتی یک «یا حسین»(ع) می گفت دل ها را دگرگون می کرد اما آن فرهنگ ادامه پیدا نکرد.
عوامل زیادی را می توان دلیل این موضوع دانست مثل دنیازدگی، بی سر و سامان رها شدن این عرصه، شاگردی بزرگان را نکردن، چرا مداح نباید شاگردی کند؟ من از بزرگانی در وادی مداحی شنیده ام که ۱۸ سال تمام پای منبر صاحب نفسان و بزرگان این عرصه می نشستند بدون این که آنها اطلاع داشته باشند که این آدم مداح است یعنی ادب می کردند. این برای من داغ است که مداحی به صراحت بیان می کند که «من روضه خوان نیستم من فقط برای امام حسین(ع) ترانه می خوانم و گروهی هم با من سینه می زنند...!!» ولی آیا آن جوان سینه زن این مسئله را می داند؟ مرحوم حاج اسماعیل دولابی می فرمود: روزی که دستت از دست بزرگترت جدا شد همان لحظه گم شده ای! بنظر من هر روضه خوان و هر مداحی نیاز به یک بزرگتر دارد که این بزرگتر یا باید عالم باشد یا فرد دل سوخته ای در وادی آل الله! اما وقتی بین مداح امام حسین(ع) با بزرگان و عالمان دین فاصله ایجاد شد، وقتی یک مداح به خود اجازه داد که یک مرجع تقلید را بر روی منبر نقد کند، طبیعی است که وضعیت مداحی قهقهرایی شود. امروز بین وضعیت موجود در مداحی با آن وضعیت ایده آل و حتی مطلوب فاصله بسیار است.

پیوند به بیرون

• حضور در برنامه حسینیه معلی