آیین شاخسی واخسی
 مراسم شاه‌حسین‌گویان، تبریز | |
| اطلاعات کلی | |
|---|---|
| نام‌های دیگر | شاه‌حسین‌گویان |
| موضوع | عزاداری امام حسین (ع) |
| زمان | دهه محرم |
| نخستین‌دوره | دوره صفویه |
| مکان | مناطق ترک‌زبان ایران • آذربایجان |
شاخسِی واخسِی (مخفف: شاه حسین، وای حسین) یا مراسم شاه‌حسین‌گویان، از آیین‌های عزاداری در ماه محرم در میان ترک‌زبانان است. این مراسم در نواحی از آذربایجان و اردبیل، تبریز و سایر مناطق ترک‌زبان شمال‌غرب ایران برگزار می‌گردد. در این مراسم، گروهی چوب به دست (یا بدون چوب با ضربه پا) با حرکاتی هماهنگ (بالا و پایین آوردن چوب‌ها)، عبارت شاخسی واخسی که تداعی‌کننده عبارت شاه‌حسین وای‌حسین است را تکرار می‌کنند.
از این آیین به‌عنوان یکی از هویت‌های تاریخی تبریز یاد کرده‌اند که قدمتش به دوران صفویان برمی‌گردد. به گفته برخی، این حرکت اولین بار توسط دسته نظامی قزلباش‌ها در زمان شاه اسماعیل صفوی انجام گرفت.
اهمیت و خاستگاه
شاخسی واخسی، (محفف شاه‌حسین وای‌حسین) از عبارت‌هایی است که هنگام مراسم‌های عزاداری در ماه محرم خوانده می‌شود.[۱] به این نوع عزاداری، «شاه‌حسین‌گویان» نیز گفته می‌شود که قدمتی صد ساله دارد.[۲] در علت مشهور شدن این مراسم به شاخسی، گفته شده است که سردسته در این مراسم عبارت «شاه‌حسین» را تکرار می‌کند و دیگر افراد دسته پاسخ او را با عبارت «وای‌حسین» می‌دادند که این دو عبارت به مرور در زبان محاوره‌ای تبدیل به شاخسی واخسی شده است. این مراسم را شکل‌دهنده بخشی از هویت تاریخی شهر تبریز دانسته‌اند.[۳]
خاستگاه این مراسم را عملی نمادین در اعلام وفاداری یاران امام حسین(ع) در شب عاشورا در کنار خیمه امام حسین(ع) دانسته‌اند. براساس گزارش‌ها، هنگامی که خبر ترک گروهی از یاران امام حسین(ع) در شب عاشورا به حضرت زینب(س) رسید، وی دچار نگرانی شد که آیا دیگر یاران باقی‌مانده نیز او را ترک می‌کنند یا وفادار می‌مانند. در این میان حبیب بن مظاهر دیگر یاران باقی مانده را جمع می‌کند و با شمشیرهای برهنه، اعلام وفاداری می‌کنند. گرفتن چوب به دست و حرکت دادن آن در مراسم شاخسی واخسی، نمادی از این حرکت تلقی شده است.[۴]
شیوه برگزاری
در تبریز، عزاداران نوعی چوب مخصوص را از زمین تا فرق سر خود حرکت می‌دهند و وقتی که چوب به زمین نزدیک می‌شود، همگی با صدای بلند ندای «شاخسِی» (شاه‌حسین) و زمانی که چوب به سرشان نزدیک می‌شود، همگی با صدای بلند ندای «واخسِی» (وای‌حسین) سرمی‌دهند.[۵] امروزه نیز بیشتر در شهر تبریز، مراسم شاخسی واخسی برگزار می‌گردد. در این مراسم، جوانان در یک دسته شانه‌به‌شانه هم می‌ایستند و نفر اول دسته که به او دسته‌باشی گفته می‌شود، دست چپش را بر شانه یا کمر سمت راستی خود گذاشته و این عمل تا انتهای صف تکرار می‌شود. با صدای طبل یا ضرب‌آهنگ شعری که خوانده می‌شود، همه افراد یک قدم به جلو می‌روند. در گذشته از شمشیر برهنه در این مراسم استفاده می‌شد اما امروزه بیشتر از چوب‌دستی‌های شبیه به هم استفاده می‌شود.[۶]
در شهرهای شمالی آذربایجان غربی و آذربایجان شرقی و مناطق ارسباران و همچنین برخی محلات تبریز، این نوع عزاداری به شیوه دیگری انجام می‌شود که در آن عزاداران به صورت ایستاده یا نشسته به جای حرکت چوب و شمشیر به دو گروه تقسیم می‌شوند، گروه اول به صورت هماهنگ پای خود را به زمین می‌کوبد و «شاخسی» می‌گوید و گروه دیگر در مقابل پا را به زمین کوبیده و «واخسی» سرمی‌دهد. همچنین در مراسم شاخسی به جز این عبارت، شعارهای دیگری نیز استفاده می‌شوند، مانند: «امام»، «شهید» و «حُب»، «علی» و «حسن»، «حسین» و ….[۷]
تاریخچه
رسول جعفریان، تاریخ‌پژوه ایرانی، از دسته‌های شاه‌حسین وای‌حسین‌گویان در عصر صفوی گزارش‌هایی را آورده است.[۸] به گفته میمنت‌نژاد از پژوهشگران تاریخ تبریز، اولین دسته شاخسی واخسی به‌صورت رسمی در قالب دسته‌ای نظامی (قزلباش‌ها)، به‌همراه طبل و سنج در دوره شاه اسماعیل صفوی انجام گرفت. به عقیده او، قدمت این دسته که شاه‌حسین‌گویان نام داشت، ممکن است به دوره جهانشاه قراقیونلوها و پیش از آن نیز بازگردد.[۹] گزارش شده است که در سال ۱۳۰۷ق، از جانب قائم‌مقام حکومت مرکزی وقت در نجف، مراسم دسته‌روی و شاخسی واخسی ممنوع شد که با مخالفت علما و طلاب، این ممنوعیت لغو شد.[۱۰]
در نارداران، روستایی در جمهوری آذربایجان، رسم شاخسی واخسی در کنار دیگر شیوه‌های عزاداری، مرسوم بود.[۱۱] در شهر خوی نیز از دسته‌های موسوم به دسته شاخسی یاد کرده‌اند.[۱۲] از وجود دسته‌ای با نام شاخسی واخسی در شهر مراغه نیز یاد شده است. منابع آورده‌اند که عزاداری‌ها در ماه محرم در مراغه با همین دسته‌ها شروع می‌شود.[۱۳] از این مراسم در تبریز قرن سیزده شمسی نیز یاد کرده‌اند. شیعیان تبریز در این مراسم، چوب به دست می‌گرفتند و با گفتن شعار شاخسی واخسی، چوب را تکان می‌دادند.[۱۴]
پانویس
- ↑ محدثی، جواد (۱۳۷۶). فرهنگ عاشورا. قم: نشر معروف. ص. ۲۳۹.
- ↑ رشیدوش، وحید (۱۳۹۸). «تحلیل مردم‌شناختی مراسم مذهبی الله الله حسینه وینا (مراسم احرام بستن) در شهرستان مراغه». شباک. ش. ۴۸. صص. ۵۷.
- ↑ «شاه حسین گویان تبریز؛ از گذشته تاکنون». خبرگزاری ایسنا. ۱۶ مرداد ۱۴۰۱. دریافت‌شده در ۱۰ تیر ۱۴۰۲.
- ↑ ثاقب بخشایشی، عیسی (۱۳۹۱). «گزارشی بر ادبیات رثایی آذری». امامت‌پژوهی. ش. ۵. صص. ۲۱۵.
- ↑ «شاه حسین گویان تبریز؛ از گذشته تاکنون». خبرگزاری ایسنا. ۱۶ مرداد ۱۴۰۱. دریافت‌شده در ۱۰ تیر ۱۴۰۲.
- ↑ ثاقب بخشایشی، عیسی (۱۳۹۱). «گزارشی بر ادبیات رثایی آذری». امامت‌پژوهی. ش. ۵. صص. ۲۱۵.
- ↑ «شور و شعور حسینی در تبریز ـ ۴| سبک خاص و زیبای عزاداری در ارسباران آذربایجان شرقی». خبرگزاری تسنیم. ۱۶ مرداد ۱۴۰۱. دریافت‌شده در ۱۰ تیر ۱۴۰۲.
- ↑ جعفریان، رسول (۱۳۷۹). صفویه در عصر دین، فرهنگ و سیاست. ج. ۲ جلد. تهران: پژوهشکده حوزه و دانشگاه. ص. ۷۰.
- ↑ «شاه حسین گویان تبریز؛ از گذشته تاکنون». خبرگزاری ایسنا. ۱۶ مرداد ۱۴۰۱. دریافت‌شده در ۱۰ تیر ۱۴۰۲.
- ↑ جعفریان، میراث اسلامی ایران، ۱۳۷۳ش، ج۸، ص۴۱۱.
- ↑ تقی‌زاده داوری، محمود؛ جباری، ولی (۱۳۸۹). شیعیان جمهوری آذربایجان. قم: شیعه‌شناسی. ص. ۲۷۵.
- ↑ صدرایی خویی، علی (۱۳۷۳). سیمای خوی. قم: سازمان تبلیغات اسلامی. ص. ۶۶.
- ↑ باقی، عمادالدین (۱۳۹۸). «حوله‌بندان». دانشنامه فرهنگ مردم ایران. ج. ۲ جلد. تهران: مرکز دایرةالمعارف بزرگ اسلامی. ص. ۴۴۴.
- ↑ مشکور، محمدجواد (۱۳۵۲). تاریخ تبریز تا پایان قرن نهم هجری. تهران: انجمن آثار ملی. ص. ۱۹۳.
پیوند به بیرون
