هناس (فیلم)

هناس

نام فیلم	هناس
موضوع	زندگی شهید داریوش رضایی‌نژاد
سبک	درام
کارگردان	حسین دارابی
نویسنده	احسان ثقفی مهدیه عین‌اللهی
بازیگران	مریلا زارعی بهروز شعیبی وحید رهبانی سیاوش طهمورث
انتشار	۱۴۰۱ش
کشور	ایران
زبان	فارسی
اکران	۱۴۰۱ش
فروش	۴۰۰۰۲۱۲۷۹۲تومان

پوستر فیلم هناس

هِناس فیلمی ایرانی با محوریت زندگی شهید داریوش رضایی‌نژاد، از شهدای هسته‌ای ایران است. این فیلم در چهلمین دوره جشنواره فیلم فجر، در ۱۶ بهمن ۱۴۰۰ نمایش داده شد. حسین دارابی، کارگردان، احسان ثقفی و مهدیه عین‌اللهی، نویسنده و محمدرضا شفاه تهیه‌کننده هناس هستند. این فیلم شانزدهمین فیلم پر مخاطب اکران در سال ۱۴۰۱ شناخته شده است.

فیلم هناس در چهلمین دوره جشنواره فیلم فجر نامزد دریافت سیمرغ بلورین برای بهترین موسیقی متن (فریدن خلعتبری) شد.

مریلا زارعی در کنار همسر شهید داریوش رضایی‌نژاد (جشنواره فیلم فجر)

داستان

فیلم هِناس در ژانر بیوگرافی ساخته شده و روایت تلاش‌های عاشقانه زنی برای بیرون کشیدن زندگی‌اش از تشویش و تلاطم است.

داستان این فیلم حول محور شهید داریوش رضایی‌نژاد دانشمند هسته‌ای ایران است که توسط رژیم اسرائیل ترور شد. این فیلم توانست شخصیت والا و شجاعت این نخبه‌ی هسته‌ای را به‌خوبی به تصویر کشد.

بازیگران

• مریلا زارعی
• بهروز شعیبی
• وحید رهبانی
• سیاوش طهمورث
• سولماز غنی
• امین میری
• علیرضا نایینی
• کوثر حیدری

حواشی

در زمان اکران فیلم هناس، آرمیتا رضایی‌نژاد فرزند دانشمند شهید داریوش رضایی‌نژاد در نامه‌ای سرگشاده از سفیران کشورهای انگلستان، سوئیس، آلمان و فرانسه دعوت کرد که تماشاگر فیلم هناس در سینماهای ایران باشند تا با گوشه‌ای از جنایات حقوق بشری علیه مردم ایران آشنا شوند.

گفتاورد

در ادامه به چند نقدی که در هفتمین روز جشنواره درباره فیلم هِناس نگاشته شد، می‌پردازیم.
فیلمنامه هناس نقش برانگیزانندگی ندارد
قصه از زاویه دید شهره پیرانی، همسر شهید داریوش رضایی نژاد روایت می‌شود و در واقع بیشتر شاهد داستان زنی هستیم که تلاش دارد به هر نحوی زندگی خود و خانواده‌اش را حفظ کرده و آن را از خطرات و آشوب‌های پیرامون کاری همسرش دور سازد. واقعیت این است که هناس می‌توانست یک فیلم بیوگرافی مناسب در خصوص ادای دین به دانشمندان هسته ای کشور باشد و بخشی از سختی‌ها و مرارت‌هایی که این قشر جامعه در حال دست و پنجه نرم کردن با آن هستند را روایت کند. نسخه فعلی هناس چنین حسی را القا نکرده و حتی اشتیاقی را نیز در این زمینه برنمی‌انگیزد. حتی اگر فرض کنیم تلاش‌های شهره پیرانی همسر شهید رضایی نژاد که در طول فیلم، قصه حول محور او می‌چرخد، کاملا واقعی بوده باز هم این سئوال پیش می‌آید که جایگاه سینما و افسون گری اش کجاست؟ آیا سازندگان فیلم صرفا قصد داشته‌اند یک فیلم خانوادگی و عاشقانه بسازند یا اینکه راهی را ایجاد کنند تا مخاطب مشتاق پس از تماشای فیلم همه تلاش خود را انجام دهد تا در این راه قدم برداشته یا اندکی در مسیر مذکور تامل و تفکر کند؟
متاسفانه فیلمنامه اصلا نقش برانگیزانندگی ندارد و بر عکس در برخی بخش‌ها حتی اثر بازدارندگی قوی دارد و سئوالات بی پایانی را به ذهن مخاطب می‌آورد. نگاه کنید به بخش مواجهه شهره با استاد داریوش که برگه استعفای او را به استاد می‌دهد و استاد با بی تفاوتی تمام تاکید می‌کند که پشت سر داریوش خیلی‌های دیگر هستند که جایش را پر کنند. این مساله از زوایه ای می‌تواند امیدوار کننده باشد که در این حوزه پشتوانه سازی شده و نیروی انسانی و فکری خوب کم نداریم اما از زاویه دیگر تمام تلاش‌های رضایی نژاد گویی به هیچ انگاشته شده و آن جمله معروف را به ذهن می‌آورد که «هرکی ناراحته جمع کنه بره!».
ساختار فیلم هم برگرفته از فیلمنامه متاسفانه بسیار کند و کشدار است و حتی با اینکه می‌شد تلاش‌ها، نگرانی‌ها و کشمکش‌های شهره را به گونه ای پیش برد که هم عنصر تعلیق به کرات در ساختار وجود داشته باشد و هم ریتم اثر حفظ شود، اما در این حوزه هم کاستی‌های زیادی به چشم می‌خورد.
نحوه پرداخت هناس به ترور معماگونه نبود
هِناس قرار است فیلمی‌خانوادگی با مایه‌های جاسوسی امنیتی باشد که از ملودرام به درام تبدیل می‌شود. قرار است فیلمی باشد که حس و حال شخصی یک دانشمند هسته‌ای را بازنمایی کند و به لایه‌های درونی خانواده‌ای این چنینی بپردازد و از فضایی که تابه حال ندیده‌ایم پرده بردارد. از ماجراهایی که شاید یک دانشمند هسته‌ای در پیچ و تاب آن است. از مسائل علمی گرفته تا مسائل خانوادگی تا برسد به شهادت دانشمند. امری قابل پیش بینی در داستان فیلم که حالا باید دراماتیزه شود.
هِناس با شخصیت داریوش پیش می‌رود و سپس به شهره می‌پردازد؛ شهره زنی است که می‌خواهد بلند پروازی داریوش، همسرش را ببیند اما لغو ناگهانی یک سفر، مسائلی را به وجود می‌آورد. ما آرام آرام متوجه ترور کردن دانشمندان هسته‌ای می‌شویم و توقع این است که داریوش و شهره باید دست بجنبانند. ایجاد یک مسأله امنیتی، بی شک لحن و روایت اثر را سمت یک داستان جاسوسی/ جنایی می‌برد که باید ایجاد ترس بکند و در یکی ۲ صحنه هم می‌کند، اما در برابر این ترس می‌توان ۲ شیوه رفتاری را انتخاب کرد و برگزید.
یا با آن کنار آمد یا وارد کشمکش شد. زوج داریوش و شهره به ظاهر می‌خواهند به کشمکش با آن بپردازند اما تمام توان شان نه اطلاع دادن به سازمان اطلاعات است و نه به پلیس. بلکه خودشان می‌خواهد فرار یاد بگیرند و خودشان می‌خواهند کارگاه خود باشند. در درام، این اعمال قهرمانانه ثمری هم باید داشته باشد، چون درام زیست نیست، درام باید زیست ایجاد کند. مسأله اصلی کاراکترها در هناس انفعالی است که به وجود می‌آورند.
انفعالی که از سپردن خودشان به دست تقدیر نشأت می‌گیرد. داریوش با دیالوگ کلیدی نقل به مضمون «می‌خواهم دخترم طعم زندگی را بچشد» خود را به سمت ترور شدن سوق می‌دهد و این پذیرش را در خودش ایجاد می‌کند که دخترش می‌تواند صحنه مهلک به قتل رسیدنش را تماشا کند. هر ۲ زوج هم می‌پذیرند که تحت مراقبت و حفاظت نباشند، زیرا رفتارهای مشکوک را به بالا دستی اطلاع نمی‌دهند.
در اینجا نویسنده به جای اینکه کاراکترها را از انفعال خارج کرده یا مفهوم تقدیر را گسترش بدهد، با یکی ۲ جمله سعی دارد ما را قانع کند. مخاطبی را قانع کند که کلی تهدید ریز و درشت دیده و در فضایی نسبتاً ملتهب قرار دارد اما هیچ فعلی از زوج اصلی داستان نمی‌بیند. در واقع اگر بحث شهادت با تقدیری که داریوش به آن تن می‌دهد پیوند می‌خورد، وجوهی حماسی رقم زده می‌شد و کارگردان می‌توانست این ترور را تبدیل به امری قدسی کند.
نحوه پرداختش به ترور داریوش جنایی و تعلیقش در داستان جاسوسی و معماگونه نبود. در واقع و در اینجا ساختار معماگونه آمریکایی را داریم با مضمونی اینجایی و متافیزیکی که به یکدیگر پیوند نمی‌خورد و فیلم بی‌هویت و بی‌تأثیر رها می‌شود. مخاطب هناس تا لحظه آخر صندلی را ترک نکرد
تقریبا همه انتهای داستان را می‌دانند؛ عاقبت فعالیت مردی که برای دفاع از کشورش همه کار کرده و انگار این موضوع در خون او بوده است. بیایید همان طور که فیلم وارد این گونه شعارها نشده، ما هم نشویم و فقط کمی این اثر را بررسی کنیم. هناس با هراسی که یک زن برای از دست دادن شوهرش دارد، آغاز می‌شود. روایت به اندازه همان خانواده ای که شخصیت‌های اصلی فیلم در آن زندگی می‌کنند، ساده است و در عین حال به دلیل پیچیدگی‌هایی که کارشان پیش روی آن‌ها قرار داده است، پیچیده می‌شود.
زندگی شهید داریوش رضایی‌نژاد و عاقبت فعالیت او چیزی نیست که بر مخاطبان فیلم پنهان باشد اما فیلمساز توانست داستان از پیش لو رفته خود را به خوبی روایت کند؛ به گونه ای که مخاطب سالن را ترک نکند و تا پلان آخر فیلم، روی صندلی بنشیند.
فیلم تلاش نمی‌کند با احساساتی کردن مخاطبش از او برای دنبال کردن فیلم سوءاستفاده کند. هناس دنبال درآوردن اشک مخاطب نیست. همین موضوع به روایت بهتر داستان کمک کرده است. کار پرخطر داریوش و شهادت دوستان او همسرش شهره را به فکر استعفای داریوش می‌اندازد. او هر لحظه احساس می‌کند اتفاقاتی که برای شهید علی محمدی و شهریاری افتاده است، برای همسر او نیز خواهد افتاد.
البته که ابتدا شهره می‌خواهد، داریوش را از ادامه کارش منصرف کند. او حتی صدای نفس تهدیدهای دشمنان را کنار گوشش احساس می‌کند اما رفته رفته گویی شهره هم، مسیر سلوک داریوش را طی می‌کند و دیگر مثل قبل بهانه‌گیری نمی‌کند. شهره به خوبی متوجه می‌شود چقدر مضرات استعفای داریوش از مزایای آن بیشتر است و او چقدر با کارهایش جلوی اتفاقات بد در داخل کشور را می‌گیرد. اتفاقاتی که شاید مقصرانی در داخل دارد.
فیلم به خوبی از موقعیت‌های واقعی زندگی داریوش رضایی نژاد برای روایت بهتر داستان استفاده می‌کند. داریوش در بخش‌هایی از فیلم بیان می‌کند، زمانی که در شهرشان آبدانان بوده است، پدرش به برای جنگیدن از خانواده دور شد. وقتی داریوش از این موضوع ناراحتی کرده است، روزی پدر داریوش دستان او را گرفته و به مناطق مسکونی تخریب شده برده تا او هدف پدر را درک کند.
انتخاب هوشمندانه مریلا زارعی
انتخاب مریلا زارعی برای ایفای این نقش یک انتخاب کاملاً درست و هوشمندانه است. زارعی در فیلم بادیگارد نقش همسر شهید را بازی کرده و از قضا داستان فیلم مرتبط با شهدای ترور و با موضوع هسته‌ای در ارتباط است. از سوی دیگر او بازیگری است که زن ایرانی را به خوبی در موقعیت‌ها و نقش‌های مختلف ایفا کرده است. بنابراین و به خوبی از پس نقش شهره پیرانی برآمده و توانست تردیدها و تشویش‌های ذهنی قبل از تصمیم و همراهی و همدلی بعد از آن را در قالب یک زن نشان دهد. بنابراین فیلم بی‌شک بار روایی و برجسته خود را روی دوش بازیگر نقش اول زن فیلم دارد اما روایت فیلمنامه و سبک آن از آن جایی که به فضای تریلر و تعلیق نزدیک می‌شود و آن را رها می‌کند و دوباره به فضای درام و عاشقانه نزدیک می‌شود، مخاطب را دچار دوقطبی شدن می‌کند و بیشتر فضای جنایی و جاسوسی فیلم دامی برای درام عاشقانه ما می‌شود.
البته فیلم هرطور که شده خود را به سمت عاشقانگی می‌کشاند و کار را در فضای مورد نظر کارگردان درمی‌آورد و در دام نمی‌ماند. دلیل این انتخاب هم به‌نظر موجه است، فیلم‌های ایرانی برای خانواده‌ها است و اساساً فیلم ایرانی (سینمایی با طعم و ذائقه ایرانی) این گونه است.
مردم در سینما قرار است فیلمی را تماشا کنند که بتواند در کنار هم از آن بیاموزند و زندگی کنند و البته سرگرم شوند. شاید وجهه سرگرمی‌سازی فیلم نیز همین باشد که از عناصر جنایی و تعلیق استفاده می‌کند. اما در هر حال کارگردان می‌تواند این را هم بپذیرد که چاشنی‌های هیجانی و جنایی فیلم درون خود دچار ضعف در پرداخت است که این بیشتر به قصه و پرداخت هنری مانند موسیقی بازمی‌گردد.
موسیقی در چنین آثاری نقش بی‌بدیلی برای انتقال حس دارد. فردین خلعتبری، موسیقی‌دان و آهنگساز درجه یکی است اما گویا او نیز میان تریلر و رومنس مانده است. در سکانس‌های تهدید که صداگذاری و لحن گوینده برای ایجاد حس وحشت کاری از آب درآمده است، موسیقی در ابتدا کاملاً بی‌نسبت با فضای هراس و آرام و عشقی است اما بعد از ثانیه‌هایی فضای آن تغییر می‌کند.

درباره انتخاب سوژه فیلم «هناس» که درباره زندگی یک شهید هسته‌ای است، بگویید که چطور انتخاب شد و آیا این یک فیلم سفارشی بود؟ «هناس»، سفارشی نبود بلکه سوژه این فیلم سفارش ما به حوزه هنری بود. با توجه به این که شیوه شهادت داریوش رضایی‌نژاد خیلی ویژه و خاص بود و با ۷ گلوله جلوی کودک ۷ ساله‌اش او را به شهادت رساندند، من به همراه تهیه‌کننده و نویسنده این اثر مدت‌ها بود که تصمیم داشتیم فیلمی براساس زندگی این شهید بسازیم اما شرایط آن فراهم نمی‌شد. این دغدغه همچنان همراه ما بود تا بالاخره آن را به حوزه هنری پیشنهاد کردیم و در نهایت به سرانجام رسید. این گونه سوژه‌ها معمولا حساسیت‌های زیادی روی آن وجود دارد و به راحتی نمی‌توان به آن ورود کرد اما خوشبختانه وقتی از همسر شهید رضایی‌نژاد در این زمینه دعوت شد، استقبال کردند و نکات بسیار جذاب و جالبی را درباره این شهید و زندگی با او برای ما تعریف کردند و پس از آن بود که احساس کردیم می‌توانیم به راحتی به این موضوع بپردازیم.